De museumgids is gebaseerd op de verhalen in de vaste expositie van Kamp Vught. De lezer volgt de indeling van de tentoonstelling: vanaf de bouw van het kamp tot de sluiting.
Het verhaal van Kamp Vught wordt in de gids vooral visueel verteld, en daarmee toegankelijk gemaakt. Historische foto’s, documenten, kaarten, infographics en objecten geven het boek een bijzondere gelaagdheid. Elke laag werpt een ander licht op de geschiedenis – samen brengen de beelden het verleden tot leven.
De zeven seizoenen gaven we elk een eigen kleur: warme, zachte, iets vergrijsde tinten. Daarmee trekken we het diverse beeldmateriaal naar elkaar toe en geven we kleur aan de inhoud. Het leven in het kamp was vreselijk, maar mensen probeerden het draaglijk te maken – er wás solidariteit, er werd geknutseld, zelfs Monopoly gespeeld. Ze gaven het leven, ondanks alles, een beetje kleur.
Tenslotte, de ‘open rug’ bindwijze, waarbij lijm en garen zichtbaar zijn, geeft het boek letterlijk en figuurlijk een ruw randje. Het patroon van dit garen verwijst subtiel naar het hekwerk rondom het kamp.
224 pagina's vol met illustraties en verhalen over Kamp Vught, en de betekenis van deze plek voor het heden. Foto’s van de bouw van het kamp, de hekken, de galg en de mensen. Objecten zoals een oproepkaart en een gevangenenpak. We zoomen in op persoonlijke voorwerpen: een knuffelhondje, een ‘klikbriefje’, of de piepkleine briefjes die gevangene Jo Elsendoorn verstopte in een fleskurk voor zijn geliefde Riek. Door deze objecten vrijstaand te plaatsen, wordt dat inzoomen nog sterker. De persoonlijke voorwerpen, samen met de bijbehorende verhalen en grote citaten, brengen intimiteit en betrokkenheid. Je leert de mens achter het verhaal kennen — zowel slachtoffers als daders. Zij geven deze geschiedenis een gezicht.
Omdat het verboden was om in het kamp foto’s te maken, illustreerde Aimée de Jongh (bekend van de graphic novel Lord of the Flies) het kampleven. Haar tekeningen voegen een extra dimensie toe en spreken sterk tot de verbeelding.
Het boek eindigt net als in het museum met reflectie en wordt afgesloten met een essay van directeur Jeroen van den Eijnde. Hij geeft betekenis aan deze plek anno nu: “Wat blijft is een plek met een verhaal. Het is een plaats die de meesten van ons niet onberoerd laat. Waarmee intrieste verhalen van angst, wanhoop, ontmenselijking, lijden en dood verbonden zijn. Maar ook hoopgevende verhalen die ons inspireren, en de weg kunnen tonen naar een betere wereld, nu en later.”
